45 heet de nieuwe EP van Dijsseldonk (kort voor Eric van Dijsseldonk). Hij is zelf inmiddels 47. Dat kwam zo. Het idee voor zijn vierde soloplaat ontstond wel degelijk rond zijn 45ste, maar hij had het toen te druk met het maken van muziek met anderen. In de afgelopen jaren was hij gitarist bij Erwin Nyhoff, Laura Vane & The Vipertones en Lea Kliphuis, vormde een rootstrio met Wouter Planteijdt en Roel Spanjers, speelde in de sixtiesband The Revolvers en deed verschillende theatertournees met Ricky Koole en Leo Blokhuis. En dan waren er ook nog twee succesvolle tribute-projecten, odes aan de muziek van The Band en George Harrison. ‘Harrison was eenzelfde type muzikant als ik’, zegt Dijsseldonk. ‘Ook niet zo’n geboren frontman. Meer een gitarist die af en toe zelf een liedje zingt.’

Vorig jaar was het vaarwater even wat rustiger en had Dijsseldonk de tijd om weer eens wat eigen liedjes uit te werken. Hij zette zichzelf aan het werk, zoals hij als docent songwriting aan het conservatorium in Arnhem opdrachten geeft aan zijn studenten. ‘Het begint met een vonk of ideetje, een fragment of melodietje dat ik opneem met mijn telefoon, maar dan moet je eraan gaan zitten. Dat kan lang duren. Ik stel mezelf dan een deadline door een studio te boeken.’

Een studio boeken? Is dat anno 2017 nog nodig? ‘Voor mij wel, ja. Ik heb die hele slag van het thuis opnemen gemist. En zeker bij eigen nummers is het prettig als er iemand anders is die ze produceert, die het overzicht bewaart.’ De studio was Uncle Gabe’s in Eindhoven, de producer Gabriël Peeters, met wie Dijsseldonk begin jaren 2000 in Smalltown Romeos speelde. ‘We hebben alles op de EP met zijn tweeën opgenomen: ik alle snaren, Gabriël drums en toetsen. Samen vijlen we de liedjes bij, en hij houdt de kern in de gaten. Anders blijf ik veel te lang bezig, dan moet alles zestig keer over. Gabriël is degene die zegt: nu moet je er verder van af blijven.’

De titel van de EP bleef 45, omdat dat in het refrein van het eerste nummer lekkerder bekt dan 46 of 47, en ook omdat het mooier aansluit bij de titel van Dijsseldonks eerste soloplaat, 33 1/3. (Bovendien verwijzen de titels nu naar de verschillende toerentallen van een platenspeler.)

De eerste CD ging, nog in het Engels, over het leven op zijn 33ste. Op 45 is Dijsseldonk (minstens) twaalf jaar ouder en heeft hij een gezin en een huis. Zijn stem klinkt onveranderd jongensachtig. Hij schrijft fijne compacte popliedjes in de tradities van Neil Finn, Ron Sexsmith en Tom Petty – maar dan in het Nederlands, met een tongval die net Brabants genoeg is om ‘haar’ te laten rijmen op ‘vandaag’. Zijn tweede en derde album (2006 en 2010) waren ook al Nederlandstalig. ‘In het Engels is wat ik doe al zó vaak gedaan’, zegt hij daarover. ‘Nederlands was een manier om het meer eigen te krijgen.’

Eén liedje was al af toen hij aan de EP begon: ‘Ik Sta Stil’, in 2013 geschreven en opgenomen na de zelfmoord van een goede vriend uit Eindhoven. Maaike Hermans zingt de tweede stem. ‘Dat liedje had er natuurlijk nooit mogen zijn, maar het is wel fijn dat je je verdriet in zo’n geval kunt omzetten in iets moois.’

In het afgelopen jaar kwamen er nog vier tracks bij. ‘Weg Van Haar’ gaat over een ander drama dat zich kan voltrekken als je ouder wordt. 45, dat is midlife, en de clichés daarover blijken te kloppen. In het liedje raakt een zekere hij steeds verder weg van haar omdat hij weg van háár is – een andere haar, dus. Dijsseldonk maakte het zelf niet mee, maar zag het om zich heen al een paar keer gebeuren.

Bitterzoet is ‘Het Mooiste Meisje Van De Klas’. Een puberverliefdheid vervat in ruim vier minuten. Destijds was het verzengend, nu kijk je er met lichte vertedering op terug.

In de andere twee nummers ontbreekt ieder drama. ‘In Bed Met Jou’ is het gedroomde wekkerradioliedje voor als je nog even kunt blijven liggen. Dijsseldonks zang wandelt met alle tijd van de wereld over een loom ritme. Halverwege wandelt zangeres Pennyleen Krebbers een stukje mee.

De EP opent met het aangename, sixties-achtige ‘Een Ander Leven’. Daarin bezingt Dijsseldonk het leven dat hij tegenwoordig leidt: ‘De afwas klaar, de kindjes naar bed, een geregeld bestaan’. Hij kan liedjes maken over bijna niets. Over zalig nietsdoen. Dat hij dat kon, wisten we eigenlijk al van het titelnummer van zijn derde CD In Mijn Eigen Koninkrijk, met de steeds herhaalde, hypnotiserende refreinregel ‘En hoe minder ik doe, hoe minder ik doe.’

Ze zijn afgelopen voor je het weet, die liedjes. Maar dan blijven ze wel nazingen. Ze kruipen je kop in en gaan er voorlopig niet meer uit. 45 is weer een nest vol oorwurmpjes. Wat hij verder ook doet of niet doet, Eric van Dijsseldonk heeft toch maar mooi een vierde soloplaat gemaakt.

Gijsbert van der Wal