“Melodieën van Johan-achtige schoonheid… Crowded House in het Nederlands.” Dat stond hier te lezen naar aanleiding van de vorige cd van deze zanger/songschrijver, die na zijn carrière met Smalltown Romeos solo naar de eigen taal overschakelde. Eric van Dijsseldonk is een rasmuzikant en liefhebber. Hij speelt gitaar bij Ricky Koole, Laura Vane, JW Roy, The Revolvers en Songwriters United. Hier speelt hij, op de Hammond en wat toeters na, alles zelf.
In de titelsong horen we zijn liefde voor The Band terug, even later zijn The Beatles niet ver weg, maar hij durft ook (samen met talent Maaike Hermans) een liefdeslied van Americana-zangeres Trish Murphy naar een zomerse Eindhovense dag in oktober te transformeren. Of een trieste track van collega Wouter Planteijdt te vertalen en op te nemen met voornamelijk een piano en een meetreurende gitaar. De teneur is niet altijd vrolijk en ook komt hij cynisch tot de conclusie dat alles al eens gedaan is, en beter. Toch te laat geboren dus? Nee, omdat er ook nog zoiets bestaat als tijdloze muziek en er voor een klassiek popliedje als De Terugkeer Van Retro altijd plaats is. Ook in 2010.
(Willem Jongeneelen)